زمینه و هدف: اختلالات قاعدگی شامل افزایش طول مدت قاعدگی و کاهش طول مدت آن و افزایش یا کاهش حجم خونریزی می توانند در اثر اختلال در هورمون های تیروئیدی، هورمون های گنادوتروپین و نیز برخی مارکرهای دیگر مانند پرولاکتین به وجود آیند. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط سطح سرمی هورمون های تیروئید و جنسی با اختلالات قاعدگی در گرگان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 110 زن مبتلا به اختلال قاعدگی بدون اختلالات ساختاری در محدوده سنی 18 تا 40 سال مراجعه کننده به مطب های خصوصی متخصصین زنان و زایمان شهر گرگان طی مدت 17 ماه در سال های 88-1387 انجام شد. برای اندازه گیری سطح سرمی تستوسترون،TSH ، T3، T4، PRL، FSH وLH  در روز سوم قاعدگی از افراد 5 میلی لیتر خون گرفته شد. همه آزمایش ها به روش الیزا انجام شدند.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد بررسی 27.9±5.9 بود. بین وجود هیرسوتیسم با سطح هورمون ها به جز T4 رابطه معنی داری مشاهده نشد. بیشترین افراد مبتلا به بیماری اختلالات قاعدگی (42.7 درصد) در گروه سنی کمتر از 25 سال قرار داشتند. فراوان ترین اختلال قاعدگی مشاهده شده اولیگومنوره (33.6 درصد) و کمترین آمنوره (4.5 درصد) بود. بیشترین اختلال هورمونی مربوط به T3 (46.3 درصد) و LH (44.5 درصد) و کمترین اختلال مربوط به تستوسترون (5.4 درصد) بود. در مجموع 11 نفر (10 درصد) علایم هیرسوتیسم را داشتند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که اختلال هورمون های T3 و LH در زنان مبتلا به اختلال قاعدگی فراوان ترین اختلال هورمونی می باشد.

هدف: گزارش میزان انواع مختلف اختلالات بینایی در کودکان مبتلا به اختلالات رشد نافذروش پژوهش: در این مطالعه توصیفی که بر روی 62 کودک مبتلا به اختلالات رشد نافذ صورت پذیرفت، اطلاعات جمعیت شناختی، حدت بینایی، عیوب انکساری، حرکات چشمی و استرابیسم، دید رنگ، دید عمق، تماس چشمی (Eye Contact) و فیکساسیون چشم های بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: شصت و هشت درصد از بیماران پسر و 32 درصد دختر بودند. میانگین سنی بیماران 8.4 سال با طیف سنی 15-5 سال بود. چهل درصد از بیماران فاقد فیکساسیون مرکزی بودند و 60 درصد تماس چشمی نامناسب داشتند. در این بیماران، بیش ترین نوع انحراف چشمی اگزوتروپی (19.6 درصد کل بیماران) بود. در رفراکشن سیکلوپلژیک، 72 درصد بیماران دوربینی داشتند (1.2±1.53+دیوپتر) و در نیمی از بیماران، دوربینی بیش تر از 1+دیوپتر بود. شیوع آستیگمات حدود 30 درصد بود که 80 درصد آن را موارد موافق قاعده تشکیل می دادند.نتیجه گیری: به نظر می رسد بیش ترین مشکلات چشمی در کودکان با اختلالات رشد نافذ، دوربینی، آستیگمات، فیکساسیون ضعیف و انحراف چشم می باشند. شیوع انحرافات چشمی به ویژه اگزوتروپی از جمعیت معمول بیش تر است که خود خطر آمبلیوپی را افزایش می دهد. به علت محدودیت در مهارت های رفتاری و بیانی، معاینات کامل چشم پزشکی به منظور تشخیص زودرس اختلالات بینایی در این بیماران ضروری می باشد.

مقدمه: پرستاران بزرگترین نیروی کار در بین تمام حرفه های مراقبت های بهداشتی هستند. ماهیت محیط کار و متنوع بودن مسئولیت ها و وظایف، پرستاری را به یک شغل پرمخاطره تبدیل کرده است که می تواند موجب مشکلات متعدد ازجمله اختلالات اسکلتی-عضلانی و خواب گردد. شناخت ارتباط این اختلالات می تواند گامی در جهت طراحی برنامه های آموزشی و درمانی باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین اختلالات اسکلتی-عضلانی و اختلالات خواب در پرستاران انجام شد.    روش کار: در این مطالعه مقطعی-همبستگی، جامعه پژوهش کلیه پرستاران شاغل در دو بیمارستان منتخب شهر بوشهر در سال 1401 بودند. تعداد190پرستار به روش سرشماری انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها، پرسشنامه های ناراحتی های اسکلتی-عضلانی کرنل و کیفیت خواب پیتزبورگ بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون همبستگی اسپیرمن در سطح معنی داری 0/05 تحلیل گردید. یافته ها: میانگین سن پرستاران 6/30±32/27 سال بود. بیشترین فراوانی اختلال اسکلتی عضلانی مربوط به گردن (56/8 درصد) بود. اکثریت (72/3 درصد ) پرستاران از اختلال خواب شکایت داشتند و بین نمره خواب و درد در سه اندام تنه (0/062P=)، مجموعه اندام فوقانی (0/479P=) و مجموعه اندام تحتانی (0/365P=) ارتباط آماری معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: عدم ارتباط بین این دو متغیر نشان داد که اختلالات اسکلتی-عضلانی به تنهایی عامل خطر برای اختلالات خواب در میان پرستاران نیست و عوامل دیگری می تواند در ایجاد اختلالات خواب نقش داشته باشند. از این رو انجام تحقیقات کیفی برای درک بهتر دیگر جنبه های ناشناخته این موضوع پیشنهاد می شود تا بتوان تصمیم گیری و مداخلات آگاهانه مبتنی بر شواهد در راستای بهبود سلامت پرستاران انجام داد.

دیابت قندی یکی از بیماریهای اصلی آسیب رسان به دستگاه های متعدد بدن است. تعداد زیادی عوارض ناشی از این بیماری وجود دارد که یکی از آنها اختلالات پای دیابتی است . تقریبا 15% از کسانی که مبتلا به دیابت هستند در طول زندگی خود مبتلا به عوارض پای دیابتی می شوند. عفونت، زخم یا گانگرن پا که در بعضی موارد به آمپوتاسیون انگشت یا قسمتی از پا منجر می شوند، شایعترین مشکلات این بیماران را تشکیل می دهند. هر چند بیش از 50% موار آمپوتاسیون های غیر تروماتیک را اختلالات پای دیابتی تشکیل می دهند، اغلب این مشکلات با مراقبتهای منظم قابل پیشگیری هستند. پزشکان می توانند با ارایه اطلاعات در مورد اهمیت مشاهده هر روزه و دقیق پا توسط بیمار، تامین کفش مناسب و درمان زود هنگام آسیب های ایجاد شده و سایر اقدامات نقش موثری در پیشگیری از اختلالات جدی داشته باشند. مشکلات پا در افراد دیابتی نتیجه سه عامل اولیه مهم است: نوروپاتی، اشکال در خونرسانی و کاهش مقاومت در براابر عفونتها. البته بد شکلی های پا و تروما نیز نقش موثری در زخم شدن و عفونت پا در این افراد دارند. هر چند همه اختلالات پای دیابتی به طور کامل قابل پیشگیری نیستند، می توان میزان بروز و ناتوانی حاصل از آنها را با پیشگیری و اقدامات مناسب و علمی به میزان زیادی کاهش داد.

وجود همزمان دو یا چند اختلال روان شناختی (همبودی) یک پدیده بالینی شناخته شده است. بسیاری از بیماران مبتلا به اختلالات تغذیه همزمان از اختلالات شخصیت رنج می برند. شناخت ماهیت ارتباط اختلالات شخصیت و تغذیه به دلیل استلزام ها و راه کارهای نظری و درمانی آن بسیار مهم است. هدف پژوهش حاضر بررسی همبودی اختلالات شخصیت و تغذیه و تأثیر اختلالات شخصیت بر نتایج درمان بیماران مبتلا به اختلالات تغذیه است.این پژوهش در درمانگاه اختلالات تغذیه بیمارستان روانی مادزلی لندن و بخش روان درمانی موسسه روان پزشکی دانشگاه لندن در مورد 58 بیمار مبتلا به اختلال تغذیه انجام شده است. پس از بررسی های گسترده بالینی و تشخیصی در مرحله پیش درمانی، آزمودنی ها به صورت تصادفی در چهار گروه درمانی جایگزین شدند. نتایج نشان داد که 46.5 درصد آزمودنی ها علاوه بر اختلال تغذیه از یک اختلال شخصیتی رنج می بردند. بیماران مبتلا به اختلال پرخوری بیش از بیماران مبتلا به اختلال بی اشتهایی اختلال شخصیتی نشان دادند. به طور نسبی، اختلال شخصیت اضطرابی با بیماری بی اشتهایی و اختلال شخصیت هیستریکی با بیماری پرخوری در ارتباط بود؛ و اختلال شخصیت با نتایج درمانی ضعیف تر همبستگی داشت.

مقدمه: هدف کلی از انجام این مطالعه بررسی ارتباط میان اختلالات انسدادی خواب و اختلالات نعوظی بود.روش ها: در این مطالعه 77 بیمار که با شکایت اختلالات نعوظی توسط اورولوژیست و یا مراجع قانونی ارجاع داده شده بودند، جهت بررسی وجود اختلالات انسدادی خواب بستری شدند. این افراد برای هشت ساعت تحت مانیتورینگ از نظر نعوظ، آپنه انسدادی حین خواب، پالس اکسیمتری و مانیتورینگ کامل قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه ارتباط معنی داری بین آپنه انسدادی حین خواب و اختلالات نعوظی دیده نشد. ولی بین افزایش سن و اختلالات نعوظی و همچنین افزایش شاخص توده بدنی و اختلالات نعوظی رابطه معنی دار وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به دخالت علل ارگانیک در ارتباط بین آپنه انسدادی حین خواب و اختلالات نعوظی، لزوم بررسی علل ارگانیک در مطالعات آینده تایید شد.